مقالات
بازی سکیگاهارا یکی از شاهکار‌های دنیای بازی‌های رومیزی است که گویی هیچ چیزی در آن کم و زیاد نیست. ایراد گرفتن از این بازی بسیار سخت و حتی ناجوانمردانه است و همین ایرادات کوچک و جزئی هم نمی‌توانند از ارزش کلی این اثر بکاهند. بازی سکیگاهارا به واسطه عمق فوق‌العاده‌ی گیم‌پلی، سادگی نسبی و خوشایند قوانین و همچنین تکرار پذیری بسیار بالا، یک بازی رومیزی کامل است که نمی‌توان آن را چیزی جز شاهکار نامید و داشتن آن را در قفسه‌ی بازی‌ها، به تمامی علاقه‌مندان به بازی‌های دو نفره و جنگی توصیه می‌کنم.
نسخه‌ی ۲۰ سالگی بازی بیگ سیتی (Big City: 20th Anniversary Jumbo Edition) هرچند که رویکردی انتزاعی در طراحی گیم‌پلی خود دارد، اما عمق بالای بازی در این بخش و نیازمندی فرایند گیم‌پلی به تفکر چند لایه سبب شده تا نتوانیم بیگ سیتی را به واسطه‌ی تماتیک نبودن مکانیزم‌ها سرزنش کنیم. از سوی دیگر کیفیت بالای قطعات، تصویرسازی بسیار ساده ولی قابل قبول و مهم‌تر از همه، گیم‌پلی ساده، روان، اما بسیار عمیق و نیازمند به فکر، همگی در کنار یکدیگر این بازی را به عنوانی ارزشمند بدل کرده‌اند.
بازی ترنس‌آتلانتیک تقریبا تمام آنچه را که یک بردگیم ارزشمند باید در اختیار یک بازیکن بگذارد را در اختیار دارد، از یک تم جذاب و دوست داشتنی گرفته تا المان‌های هوشمندانه و مخاطب پسند در گیم‌پلی. اما در عمل بردگیم ترنس‌آتلانتیک نمی‌تواند همه‌ی آن‌ها را در اختیار فرایند گیم‌پلی قرار دهد و در نهایت بازیکنان پس از تجربه‌ی این بازی، می‌توانند آن را به خاطر گیم‌پلی دوست داشتنی و جذابش تحسین کند، اما هرگز از آن به عنوان یک شاهکار یاد نخواهد کرد.
بازی کلاستروفوبیا (Claustrophobia) هرچند که اثری کلاسیک و نسبتا قدیمی به حساب می‌آید، اما همچنان یکی از لذت بخش‌ترین تجربه‌های ممکن را برای علاقه‌مندان به سبک دانجن کرال به ارمغان می‌آورد و عنوانی کاملا سرگرم کننده است.